Fernando Gillich
Is in São Paulo geboren (1964) waar hij tot zijn 15e heeft gewoond. In 1979 verhuisde hij naar Rio de Janeiro waar hij zijn school afronde. Zijn ervaringen met toneellessen en het werken in amateur-groepen brachten hem er toe om de theateropleiding te gaan volgen. Hij werd opgeleid tot acteur (1984) op de Theater School Martins Pena en vervolgens werd hij moderne danser, choreograaf en docent lichamelijke expressie en bewegingstechniek (1991) op de school “Espaço Novo”, geleid door Angel Vianna.
Zijn professionele loopbaan begon in Rio de Janeiro in 1984 met het toneelstuk van Robert McDonald “Summit Conference”, met Maria Fernanda en Yara Amaral, geregisseerd door Roberto Vignati. Vanaf toen heeft hij in verschillende theaterproducties gewerkt, waaronder de volgende het opvallendst zijn: “Wintersprookje” (1985), van William Shakespeare, geregisseerd door Renato Icarahi; “Das wirkliche leben des Jacob Geherda” (1986), van Bertold Brecht, geregisseerd door Peter Palitzsch; “Bent” (1987), van Martin Sherman, geregisseerd door Roberto Vignati;
“De getrouwde single vrouwen” (1988), van Martins Pena, onder regie van Marcelo Silveira; “Die operette tijden” (1989), van Anamaria Nunes; regie van Eduardo Wotzic en de musical “Sweet Charity” (1993) onder regie van Gene Foote en choreografie van Bob Fosse.
Spektakels voor kinderen, dansspektakels en zijn twee jaar ervaring als poppenspeler bij het televisieprogramma “Het Cabaret van Barata” van Agildo Ribeiro bij TV Manchete (1988-1989), maken ook deel uit van zijn carrière.
Zijn aandacht voor zang werd groter na het spelen in de musical “Nos tempos da opereta (Die operette tijden)”, onder muzikale regie van Luiz Antonio Barcos, waar het toneelgezelschap liederen van Johan Strauss, Frans Lehar, Victor Herbert, Leon Bard en Sigmund Romberg zong. Beïnvloed door deze nieuwe liefde ging hij zanglessen nemen bij de zanger Victor Prochet (1889) waar hij 5 jaar met toewijding en liefde voor het zingen studeerde.
Hij heeft in verschillende lyrische concerten gezongen op de Italiaanse Ambassade, in Rio de Janeiro, verving de zanger Hilton Prado in de show “Golden Brasil” in
Scala Rio (1991-1992) en ging op tournee door Japan om de show “Viva Samba Carnival” (1992) te zingen en te presenteren. In 1994 vertrok hij naar Europa. Hoewel hij nu in Nederland woont, volgt hij nog altijd lessen bij Victor als hij in Brazilië is.
In Amsterdam was hij een leerling van Ira Spaulding en Sjef van Leunen. Hij zat in het koor “Coro Encanto”(1999-2003) dat in die tijd door Jan Joost van Elburg en Adrián Rodrigues van der Spoel werd gedirigeerd. In 1999 begon hij samen te werken met de pianiste Marjolijn van den Brandt die hem begeleidde in zijn muzikale repertoire. Deze samenwerking resulteerde in het duo “Cantiga Teatral” (Theatrale lied) en in de realisatie van de concerten “Apenas uma Saudade” (Alleen maar heimwee) in 2002, “Expres Brasil” in 2006, “Bem me quer mal me quer” (Houdt van me houdt niet van me) in 2008 en “Recital” in 2012.